Opancerzeni

Wiele wyjazdów, rekolekcji, spowiedzi poruszyło mnie do cna, rozgrzebywało sprawy mojego życia, przeszłości i teraźniejszości, o których nie wiedziałam albo wolałam nie wiedzieć. Z którymi wolałam się nie mierzyć ale okazywało się to konieczne. Za każdym razem byłam wdzięczna, że dany problem wyszedł na jaw, bez względu na to czy było to bardziej czy mniej bolesne. Ale miałam silne postanowienie, że coś z tym zrobię, że to co zmieniam jest na stałe i mimo powrotu do słynnej „szarej rzeczywistości” pozostanę wierna temu, co się wydarzyło, natchnieniom, które zostały we mnie wlane. I za każdym razem nie wyszło. Przynajmniej nie w takim stopniu jak planowałam. Wracając do codzienności opancerzamy się, zakładamy zbroję, która ma nas ustrzec przez zranieniami, rozczarowaniami.  No bo przecież trzeba mieć „twardy tyłek” i nie dawać się wykorzystywać.
Żegnasz się przed jedzeniem- patrzą na Ciebie jak na dziwoląga albo myślą, że obnosisz się z wiarą. Chodzisz codziennie do kościoła to już w ogóle poprzewracało Ci się w głowie albo dostajesz łatkę „święty” i nie daj Boże żeby podwinęła Ci się noga. Wtedy koniec- Ty który codziennie chodzisz do kościoła grzeszysz?! Przykłady można by mnożyć i nie chodzi tylko o kwestie wiary…

Więc się opancerzamy, udajemy że jesteśmy normalni, jak wszyscy, zwykli, codzienni, żeby wpasować się w schemat, żeby nie bolało, najlepiej nic. Tylko teraz pytanie- czyj schemat..?

Aż któregoś dnia trafiasz przypadkiem na Oazę Modlitwy nie twojej wspólnoty, Mszę którą odprawia inny kapłan niż zawsze, fragment w książce który Cię rozwarstwia, odziera łuska po łusce i wystawia na światło dzienne Twoje prawdziwe ja- to które boli, ale chce cierpieć dla Zbawienia jak Jezus; to które ma trudne dzieciństwo za sobą, ale jak za nie wdzięczne Bogu, bo ono go ukształtowało; to które jest zazdrosne i nie potrafi samodzielnie się z tym uporać, bo kocha za bardzo; albo to, które krzywdzi najbliższych, bo nie ma na kim wyładować swoich emocji. Trafiasz przypadkiem… Duch wieje gdzie chce, działa jak chce…

Nie raz już o tym pisałam ale powtórzę ponownie- nie warto planować, przewidywać, zakładać, być pewnym swojego zamysłu, a co ważniejsze siebie. Kim ja tak naprawdę jestem? Zbroją z kolcami, którą bronię się przed światem a jednocześnie nie daję w pełni siebie innym? Czy może tą delikatną strukturą wewnątrz, która chce kochać, nawet jeśli ktoś to wykorzysta;  która chce być pomocna, potocznie zwana naiwną; która chce wierzyć, bo innym siły zabrakło; która nie chce być supermanem ale dać się podnieść silniejszym od siebie…
Kim tak naprawdę jesteśmy?

ובכן זה נכון…

Nieuporządkowane przywiązania

„Celem nadrzędnym jest wędrówka przez modlitwę i samoświadomość, która dostarcza kontekstu do tego, aby stać sie duchowo wolnym, a więc zdolnym do poszukiwania, odnajdywania i realizowania woli Bożej w swoim osobistym życiu. Proces ten, mający na celu uporządkowanie życia tak naprawdę jest uporządkowaniem naszej miłości.

Kochać kogoś lub coś poza Bogiem lub na równi z Bogiem jest czymś nieproporcjonalnym, trzeba to zmienić i oczyścić. Zostaliśmy stworzeni dla Boga, naszym przeznaczeniem wiecznym jest Bóg; nasze serca znajdują odpoczynek tylko w Bogu. Całkowite zadowolenie można osiągnąć tylko w nieskończonej miłości Boga.

Przeniesienie środka ciężkości naszych serc na Chrystusa pozwala całej reszcie stać się względnym. Przywiązania nie są złe, są zarówno dobre jak i konieczne. Stają się nieuporządkowane kiedy zaczynają stanowić centrum naszego świata. Żadne przywiązanie do czegokolwiek, co zostało stworzone nie może być ośrodkiem naszej miłości. Kiedy doświadczymy skupienia na Bogu, wtedy wszystko inne jest zrelatywizowane.

Istotą nie jest wyrzeczenie się, ale wolność, gotowość poświęcenia, oddania jeśli Bóg tego od nas zażąda. Wtedy powodem aby czegoś chcieć lub coś zatrzymać będzie jedynie  służba, honor i chwała Bożego Majestatu. Jedynie i całkowicie, nie że chwała Boga i jednoczesnie moje pragnienia.

Jedynie chwała Boga.” *

*z „Szukaj Boga we wszystkim”  Anthonego de Mello

Zabierz, Panie, i przyjmij, całą moją wolność,

pamięć moją,

mój rozum i całą moją wolę,

wszystko, co mam i co posiadam. 
Ty mi to, Panie, dałeś, Tobie to zwracam.

Wszystko jest Twoje. 
Rozporządzaj tym według Twojej woli.
Daj mi tylko miłość Twoją i łaskę, 
a to mi wystarczy

św. Ignacy Loyola

Będę

Będę prawdziwy, bo są tacy, którzy mi ufają.

Będę czysty, bo są tacy, którzy troszczą się o mnie.

Będę silny, bo wiele trzeba wycierpieć. 

Będę odważny, bo trzeba odważyć się na wiele.

Będę przyjacielem wszystkich: wrogów i tych, którzy nie mają przyjaciół.

Będę dawać i zapominać o darze.

Będę pokorny, bo znam swoją słabość.

Będę patrzeć w górę i śmiać się, i kochać, i dźwigać.

Howard Arnold Wolter